De moderne architectuur en de waarden die ze belichaamde onderhouden is geen gemakkelijke taak in Brussel. Het modernisme heeft een blijvende stempel gedrukt op de stad en leende zijn formele aspecten aan een gewelddadige transformatie die sinds het einde van de jaren 1960 wordt aangeduid met de term “verbrusseling”¹. Gedurende het laatste kwart van de 20e eeuw lag de focus vooral op het “herstellen” van de “beschadigde” delen van de hoofdstad. De postmoderne beweging voor de “wederopbouw” van de traditionele stad, die vooral in Brussel opkwam², probeerde de historische 19e-eeuwse bouwprofielen van de stad te herontdekken of zelfs na te apen. Sinds het begin van de jaren 2000 wordt deze culturele vorm van ostracisme overtroefd door het gebod van de energieprestatie, die de verregaande transformatie van de moderne architectuur legitimeert in naam van een nieuwe ecologische moderniteit, vaak zonder rekening te houden met de erfgoeddimensie ervan³. Welke plaats moet de moderne architectuur in de sociale huisvesting krijgen, binnen deze context? Hoe moeten we vandaag de dag naar deze gebouwen kijken en hun renovatie benaderen? Deze vragen hebben betrekking op de reikwijdte van architecturale interventie om dit type erfgoed te onderhouden en op een projectcultuur.